"Misschien moet je je maar eens bedenken of je je principes kan permitteren!"
Dit advies kreeg ik van mijn lieve vriend, die vaak met beide benen op de grond staat als ik met mijn hoofd in de wolken ben.
De context van deze uitspraak doet er eigenlijk niet toe, maar de uitspraak zelf heeft me flink aan het denken gezet.
Zijn mijn principes een 'luxe' hobby? Is het een kwestie van me het kunnen permitteren?
Naar mijn mening zijn uitspraken pas principes als je ernaar leeft of ernaar probeert te leven, ongeacht de consequenties.
Als ik het af laat hangen van mijn financiële situatie of ik mijn denkbeelden aanhang, voelt het voor mij niet meer als een echt principe. Maar meer als een prioriteit. Iets waar ik tijdelijk voor kan kiezen en weer opzij kan schuiven wanneer het uitkomt.
En daar doe ik niet aan, want ze zijn me heel dierbaar, die principes.
Mijn principes hebben gediend als schild, om me te beschermen tegen de groepsdruk waarmee ik te maken kreeg op de middelbare school.
"Dat doe ik niet, dat is tegen mijn principes" was een veelgebruikte uitspraak. Een ander kon op z'n kop gaan staan, maar ik weigerde bijv. drugs te gebruiken of voor een avondje met iemand mee te gaan.
Mijn principes hebben gediend als imago.
Mijn principes maakten me wie ik was. Ik vond het dan ook erg belangrijk om mijn principes luid en duidelijk te verkondigen ten opzichte van de rest van de wereld. Dat maakte mij anders, uniek.
Mijn principes hebben gediend als houvast. In nieuwe situaties waarin ik de kans kreeg om te groeien, gaven mijn principes mij structuur. Toen ik pas begon met studeren, was alles nieuw. Ik verhuisde naar de andere kant van het land, ging in mijn eentje naar een nieuwe hogeschool en maakte kennis met een andere provincie, een ander dialect en een andere 'cultuur'. Hoewel ik zoveel mogelijk open probeerde te staan voor alle nieuwe indrukken, boden mijn eigen denkbeelden me ook een beetje houvast. Ik wist nog niet wie ik ging worden, maar ik wist al wel wie ik was.
Hoewel mijn principes in de loop der jaren zijn veranderd, bijgeschaafd of zijn ingeruild, is het begrip zelf altijd een grote steun voor mij geweest.
Momenteel is er geen sprake van groepsdruk, ik hoef geen imago in stand te houden en er is geen nieuwe wereld die ontdekt moet worden. Wat dat betreft heb ik ze dus niet meer zo hard nodig, die principes. Maar wat doen ze dan wel?
Ze sluimeren op de achtergrond, vormen mijn ruggengraat en zorgen er momenteel voor dat ik nieuwe gedachten in mijn karakter plant en ze zorgvuldig laat uitgroeien tot diepgewortelde, gekoesterde denkbeelden.
En wat die principes nou precies zijn?
Dat vertel ik een andere keer :)
